Զ ինվոր եմ։ Կռ վի դաշտում ո՞վ է իրեն լավ զգում, որ ես զգայի։ Ախր դա պարզապես անհնար է։ Ինչքան էլ հայրենասեր լինես ու մա րտական ոգիդ բարձր լինի, մեկ է, ի պահ հետ ես շրջվում, նայում անցյալիդ ու այդ պահին միակ բանը, որ ուզում ես անել, փա խչելն է՝ հետ դառնալը և կամ էլ առաջ գնալն ու ինքնազո հաբերումը։ Չգիտեի՝ ինչ անել, նենց վ ատ վիճակում էի։ Էդ օրը էլի անցյալս էի հիշել ու ուզում էի ամեն բան շուտ ավարտել, գնալ հետ՝ իմ խաղաղ կյանքին։
Մեկ էլ լուր եկավ, թե թիկունքից օգություն է եկել։ Ծխախո տի մեծ տուփերից մեկը վերցրի մեծ արկղից, որ ուղարկել էին թիկունքից։ Ուզեցա բացեմ՝ զգացի, որ ինչ-որ այլ թուղթ էլ է կպած տուփին։ Բացեցի․ նամակ էր։ «Իմ քաջ զ ինվոր, հպարտ եմ քեզանով, ով էլ որ լինես։ Գիտեմ, որ հիմա շատ ես մտածում խաղաղ օրերի մասին, բայց մինչև չկ ռվես, խաղաղությունը չի գա։
Այստղ՝ մեզ մոտ՝ առաջնագծից հարյուրավոր կիլոմետրեր հեռու էլ խաղաղ չէ։ Խաղաղությունը դո՛ւ ես բերելու։ Կռվ իր ու հաղթիր, ես հավատում եմ քեզ ու միայն քեզ։ Չհանձնվես։ Ու կարևոր չի, թե ես ով եմ, ես հայուհի եմ և դա արդեն իսկ հերիք է»։- գրված էր նամակում։Էդ նամակը ս րտիս մոտ էի պահում կռ վի դաշտում ու մինչև հիմա էլ սրտիս մոտ է։ Անծանոթ աղջիկ, ով էլ որ լինես, դու ինձ ապրելու ուժ տվեցիր, պայքարելու ոգի։ Շնորհակալ եմ։
https://haylives.ru/?p=10723&fbclid=IwAR3LkVPZuwOUKHXxE5fjDDqygOlMQi6gHW0pkMdqZoS1T8El_ziH8rBage4
