Օկուպացված Արցախի Հանրապետությունից բռնի տեղահանված Լաուրա Աբրահամյանը Iravaban.net-ի հետ զրույցում պատմեց, որ 2020 թվականին Ադրբեջանի սանձազերծած պատերազմի հետևանքով իրենք թողել էին իրենց գյուղը և եկել Հայաստան։ Հրադադարից հետո վերադարձել էին Արցախ։
«Մեծ հույսերով վերադարձանք Արցախ ու չէինք պատկերացնում, որ նման բան կլիներ ու նորից կարող էինք հեռանալ Արցախից։ Այն էլ այս վիճակում։ Վերադարձել էինք մեր Ճանկաթաղ գյուղ, սկսեցինք աշխատել, շարունակել մեր առօրյան։ Վախ կար, մեր գյուղը դարձել էր սահմանամերձ, հաճախ էին «համար մեկ» տալիս, տղաներին հավաքում։ Վախ կար, բայց շարունակում էինք հույսով ապրել»,-ասաց նա:
Լաուրան Ճանկաթաղի դպրոցում աշխատել է որպես մաթեմատիկայի և ինֆորմատիկայի ուսուցչուհի։ Նա նաև պատմեց, թե ինչ ճանապարհով են գյուղից փախել, երբ սեպտեմբերի 19-ին թշնամին հերթական ագրեսիան սանձազերծեց՝ թիրախավորելով նաև խաղաղ բնակչությանը։
«Դպրոցում էինք, ժամը մեկին արդեն դուրս էինք եկել, դպրոցի դարպասների մոտ էինք, երբ թշնամին սկսեց կրակել տարբեր տեսակի զենքերով։ Շատ վախեցանք, երեխաները մեզ հետ էին, մի կերպ հասանք դպրոցի մոտակայքի տները, թաքնվեցինք, մինչև որ մի քիչ հանդարտվեց։ Երեխաների կեսին մեքենաներով տեղահանեցին հարևան գյուղ։ Մենք սպասում էինք, որ հաջորդը մենք կտեղահանվենք, բայց արդեն 4-5 ժամ հետո թշնամին գյուղում էր։ Երբ մութն ընկավ, երեխաների հետ գիշերով ճանապարհ ընկանք հարևան գյուղ։ Մոտ երկու ժամ ճանապարհ գնալուց հետո որոշեցինք մնալ անտառում, 2-3 ժամ մնացինք, հետո նորից շարունակեցինք ճանապարհը։ 5-6 ժամ ճանապարհ անցնելուց հետո հասանք Վարդաձոր գյուղ։ Գիշերը մնացինք այնտեղ, առավոտյան ժամը 8-ն էր, երբ ասացին, որ թշնամին հասել է Վարդաձոր։ Նцրից ոտքով ճամփա ընկանք, էլի անտառներով։ Չգիտեմ՝ այդ պահին ինչ էինք զգում, վախ էինք զգում, թե․․․ չգիտեմ, թե այդքան ուժը մեր մեջ որտեղից, երեխաների մեջ որտեղից, որ կարողացան հաղթահարել այդ ճանապարհները, հրաշքով փրկված մարդիկ ենք»,-պատմեց նա։
Մանրամասները՝ տեսանյութում։
