Այս պայմաններում միմյանց հույս տալն ու կարեկից լինելն է, որ մեզ պահում է, որ դեռ կանք, ապրում ենք․ Արցախ, մեր օրեր․․․

սովորական հանրակրթական դպրոց լիներ, կփոխեի, ավելի մոտ գտնվող դպրոց կտանեի, բայց չեմ կարող, թեքումով դպրոց է և միակն է Ստեփանակերտում։ Ու ինձ նման բազմաթիվ ծնողներ այս նույն վիճակում են»,-ասում է Աննան։

Զրուցակցիս ընտանիքն այն ընտանիքների շարքում է, որոնք կիսված են արդեն 9 ամիս։ Աննայի ավագ դուստրը Երևանում է սովորում։ Հոկտեմբերից տնից հեռու է։ Վերջին անգամ մայրը դստերը տեսել է հունվարին։

«2022թ․ դեկտեմբերին, երվ ադրբեջանցիները ճանապարհը փակել են, ես Երևանում էի։ Մի կերպ Կարմիր Խաչով հետ եմ եկել ու արդեն ութ ամիս է՝ չեմ տեսել աղջկաս։

Նրանից այսքան երկար ժամանակ հեռու լինելն ամենացավոտն է ինձ համար․․․ Ոչ մի անգամ այսքան երկար բաժանում չենք ունեցել»,-ասում է Աննան ու շարունակում՝ այս պայմաններում միմյանց հույս տալն ու կարեկից լինելն է, որ մեզ պահում է, որ դեռ կանք, ապրում ենք․․․

Աղբյուր` Փաստինֆո

https://www.pastinfo.am/hy/news/2023/08/15/vef4e43sr/1623850?fbclid=IwAR2pKNf-jfifPfh4LvvK0jk4_wyottGx_u0tgwZFkcX8cBughWZc0Eq5-DE