Ամալյա Հովհաննիսյանի LIFEROOM հաղորդման հերթական հյուրը Նազենի Հովհաննիսյանն է։
Հաղորդավարուհին շատ հարցազրույցների չի մասնակցում և սա այն քիչ դեպքերից է, երբ Նազենին անկեղծորեն խոսել է շատ հարցերի մասին։ StarNews-ը հետևել է զրույցին։
Նազենին խոսեց՝ իր ընտանիքի, 29 տարեկանում մայրիկին կորցնելու և մենակ ապրելու մասին։
«Այդ տարին՝ հենց ծննդյանս օրը, մտածեցի, որ էլ չեմ լինի 29 տարեկան ու
որոշեցի նշել ծննունդս։ Արդեն որոշել էի նաև, որ նոր տուն եմ գնելու և տեղափոխվեմ մամայենց տնից։ Տուն դեռ չէի գտել, բայց հյուրերից խնդրել էի, որ ինձ տան պարագաներ նվեր բերեն։ Ու այսօրվա պես հիշում եմ արդեն 2011 թվականի դեկտեմբեր ամիսն էր, մենք ամանորյա «Երջանկության մեխանիկա»- էինք գրում, իսկ այդ հաղորդումն ուներ շաբաթական 5 օրվա եթեր, պատկերացրու ես 3 տարի անընդմեջ վարել եմ այդ հաղորդումը։
Այդ օրն ունեի 7 թե 8 նկարահանում , չասեմ ՝ինչ կարգի էի հոգնած, դրա նախորդ օրը վարել էի Ֆութբոլի ֆեդերացիայի ինչ որ կարևոր երեկո, դրանից առաջ վարել էի Առնո Բաբաջանյանին նվիրված համերգ երեկո, դրանք սոցիալական կարևոր նշանակություն ունեցող բաներ էին։
Եվ էդ մի շաբաթը ես արդեն գժի պես էի ապրում, ու հիշում եմ երեկոյան 7-ին ավարտվեց իմ նկարահանումների շարքը և ես շատ հոգնած, ամանորյա խցանումներով հասնում եմ Կրկեսի մոտ ինչ որ մի տեղ, որ ինտերվյու պետք է տամ ու ամբողջ իմ ինտերվյուի ժամանակ ես խոսել եմ մայրիկիս մասին։ էդտեղից դուրս եմ գալիս, մայրիկիս հեռախոսից զանգ է գալիս վերցնում եմ.
-Հա, մամ:
Ու պարզվում է՝մայրս չի, այլ իր աշխատավայրից մի կին, որը որ առաջինը ինձ էր զանգել, ասաց որ լավ չի մայրիկս, բայց ես վստահ էի, որ արդեն…
Ու ես սկսեցի օդերով քշել, հետո հասա Րաֆու դպրոց, որը մայրիկիս նոր աշխատատեղն էր, այն նույն տան կողքին, որը ես հետո գնեցի՝ Կոմիտասում ։
Եկա, հասա մայրիկիս տեսա արդեն գետնատարած ու վստահ բան եմ ասում` ես էդ օրը տեսել ու զգացել եմ ինչ է հոգու անմահությունը։
Մայրիկիս գրկեցի մարմինը դեռ տաք էր, ու հիշում եմ, որ տպավորություն էր որ ինչ որ մեկը տաք բռնեց ուսերիցս ու մի ծանր՝ տարիների ծանրության բեռ վերցրեց ու տարավ։ Գուցե դա ինձ օգնեց տանել այն ինչ անտանելի էր։
Հետո, բայց չարացել էի, երևի ինչպես ամեն նորմալ մարդ կորստից հետո։
Ու առանց էդ էլ չէի շփվում, բայց էդ շրջանում ամիսներով չէի շփվում ու հետո ուղղակի ֆիզիկապես տեղափոխվեցի, տունս փոխեցի ու աշխատավայրս։ ինձ խոցում էր այն նույն ճանապարհը, որը անցնում էի ամեն օր»։
