Էն ինչ կատարվեց մեր ընտանիքում, մինչև հիմա իմ համար անհասկանալի ա: Ես ամուսնացած էի արդեն ու լսեցի, որ հերս ուզում ա բաժանվի մորիցս: Ես չհասկացա պատճառը: Սկսեցի մտածել, որ հերս սիր ած ունի: Բայց էդ հեչ իրան նման չէր: Ես խոսացի հորս հետ, ասեց, որ իրականում վաղուց էր ուզում հեռանալ, պարզապես սպասում էր, որ ես ամուսնանամ։ Ամենից շատ էդ իրավիճակում ինձ զարմացրեց մորս անդորրը։ Շատ հագիստ էր, կարծեսդատենցէլ պետքա լիներ: Ուղղակի պայման էր դրել հորս դեմ. Գնա, ապրիր ոնց ուզում ես, արա ինչ ուզում ես։
Բայց օրինականորեն մենք կբաժանվենք, եթե ուզես վեց ամսից: Մինչ այդ դու իրավունք չունես ինձնից ինչ-որ բան վերցնելու։ Հայրիկը համաձայնեց և տեղափոխվեց վարձով բնակարան: Նա գրանցվեց ծանոթությունների տարբեր կայքերում և սկսեց հանդիպել: Նա հանդիպեց տարբեր կանանց, բայց երկրորդ ժամադրություն չի ունեցել գրեթե ոչ մեկի հետ։ Բայց փաստն այն է, որ հայրիկն այլևս երիտասարդ տղա չէ, նա 50 տարեկան է, և կանանց միայն փող է պետք այդպիսի տղամարդուց: Իսկ հայրս չուներ: Մորս մտադրությունը հենց դա էր։ Նա բաց թողեց հորս, որ հեռանա՝ քաջ գիտակցելով, որ նման պայմաններում նա իր համար ուրիշին չէր գտնի։
Անցավ 5 ամիս։ Հերս միայնակ էր ապրում։ Նա արդեն գիտեր, որ իր ջանքերն ապարդյուն են անցել։ Նա գնում էր գործի, իր համար եփում, իր հետևից մաքրում, արդուկում, լվանում: Դա այնքան հոգնեցուցիչ էր նրա համար, չէ որ 30 տարի մայրս էր արել այդ ամենը: Եվ նա գնեց ծաղիկների ամենամեծ ու ամենագեղեցիկ ծաղկեփունջը, վերադարձավ տուն և ներողություն խնդրեց մորիցս։ Մայրիկը չզարմացավ, քանի որ գիտեր, որ այդպես է լինելու։ Նա ընդունեց ու ներեց նրան: Պարզվում է՝ մենք գնահատում ենք, երբ կորցնում ենք։
