Հարսս վատ կին չի, բայց լեզվի տակ ոսկոր չունի լավ բաննել նենց կասի կամաչես: Մաքրասերա, ձեռից էլ տան գործերից ամեն ինչ գալիսա, բայց չգիտեմ ինչի ինձ տանել չի կարում: Ախր ես էլ վրեն ոչ խոսում եմ, ոչ իրանց հարցերին եմ խառնվում, ինչ ուզում, ոնց ուզում անումա, բայց մեկա աչքով աչք հետս չունի:թ
Առիթա ման գալիս վիճելու ու երեսով տալու թե իրենց հետ եմ ապրում ու ինքն ու տաղս են ինձ պահում: Ես ամբողջ կյանքս փռում աշխատել եմ, բայց հիմա ի վիճակի չեմ, առողջականս չի ներում, երբ նոր հարս եկավ ասացի բալես տան գործերը ես կանեմ դու ժամանակ մի ծախսի, փոխարենը ֆռաց թե քո արածը լավը չի, լավ չես մաքրում, համով չես սարքում ու շերեփն առավ եռիցս թե ինքը կանի:
Ես դեմ չէի մտածում էի աղջիկա, ուզումա թող իր սրտով լինի, բայց երեկ նենց բան արեց, որ հիմա փոշմանում եմ որ տենց աղջիկ եմ բերել տուն: Ծնունդնն էր, իր հարազատներն էին եկել մեր տուն, ես էլ թանկարժեք սերվիզս հանեցի որ սեղանին դնեմ, սիրուն լիներ, որ տեսավ իր դրած ափսեները հավաքել եմ ու իմն եմ դրել ամբողջը տվեց գետնով, ինձ էլ մեղադրեց թե փոշոտ ու լելոտ սպասք եմ դրել իր բարեկամների համար: Ամբողջ ընթացքում սենյակում լացում էի, իրա բարեկամներից ոչ մեկը, նույնիսկ մերը չմտածեց սենյակիս դուռը բացի տեսնեն ինչա եղել: Նստեցին կերան խմեցին գնացին:
