Ես ամեն ինչ արեցի, բայց կինս չփրկվեց: Չա րաբաստիկ հի վանդությունը հաղթեց: Ես նրան խոստացել էի, որ անպայման կապ աքինվի, դուրս կգրվի ու կգնանք ծով: Ասում էի, դու ինձ համար պետք է աղջիկ ծնես, նա կլինի քեզ նման գեղեցիկ ու քնքուշ: Հետո մի աղջիկ էլ կծնես: Մենք ծանոթացել ենք մանկապարտեզում, հետո միասին գնացել ենք առաջին դասարան, միասին ընդունվեցինք համալսարանում ու սկսեցինք հանդիպել։ Ապագայի համար շատ ծրագրեր ունեինք, բայց նա ծանր հի վա նդա ցավ։ Վեց ամիս ժամանակ տվեցին։ Ես չէի ուզում հավատալ դրան, հույս ունեի, որ կապաքինվի:
Մի օր էլ ուշ գիշերով արթնացա և տեսա կնոջս անշ նչացած մա րմինը։ Դա իմ կյանքի ամենավատ օրն էր, ես կորցրի նրան: Ես չէի կարողանում ուշքի գալ: Հու ղար կավորությունից մեկ շաբաթ հետո բժ իշկը ինձ մի նամակ հանձնեց: Կինս խնդրել էր, որ նամակը ինձ հանձնեն նրա մա հից հետո: Ահա թե ինչ էր գրված. «Սիրելիս, խոստացիր ինձ, որ կշարունակես ապրել: Գտիր մի կնոջ, ով քեզ Հույս, Սեր և Հավատ կտա: Իմ անունից բարի գործեր արա, աղաչում եմ քեզ: Մի համարձակվիր ետ փակվել քո մեջ:
Ճանապարհորդիր, սիրիր, ապրիր հանուն ինձ: Ես երազում էի ծով տեսնել, խնդրում եմ կատարիր իմ վերջին ցանկությունը. մոխիրս ցրիր ծովի վրա.Ես քեզ սիրում եմ»։Անցել է 15 տարի։ Ես նորից ամուսնացա միլավ ու բարի կնոջ հետ։ Ես չեմ սիրում նրան, բայց հարգանքով եմ վերաբերվում։ Նա ինձ դուստր է պարգևել և նրան կոչել եմ կնոջս անունով՝ Աննա: Երեխան մեծացավ գեղեցիկ և առողջ: Ես նայում եմ նրան ու հիշում եմ իր առաջին կնոջը։
