Իմ ու մարդուս կյանքի պատմությունն էնքան տարօրիանկ ու միևնույն ժամանակ սիրուն էր, որ չեմ կարա նկարագրեմ:
Մենք բոլորիդ նման չենք հանդիպել իրար փողոցում, սրճարանում, մեր ծանոթները մեզ չեն ծանոթացրել կամ սաբաբ էղել, մենք իրար հանդիպել ենք զիբիլանոցում, երբ ամեն մեկս մի կտոր հաց էինք ման գալիս էտ զիբիլների մեջ:
Էրկուսս էլ կեղտոտ էինք, փնթի, բայց չեմ կարա բացատրեմ, թե ինչ կապ զգացինք իրար նկատմամբ: Էտ օրվանից սկսած մենք միասին ենք էղել, օգնել ենք մեկս մյուսին, տուն ենք գտել, աշխատանք գտել ու սկսել ենք աշխատել:
Հիմա մենք մեր տունն ու գործը ունենք, շատից-քչից ապրում ենք ու մենակ մի բան կասեմ, որ եթե մենք իրար կողք չանգնեինք, հիմա ամեն մեկս էլի զիբիլանոցում էինք լինելու: Մենք մեկս մյուսիս օգնեցինք, որ դուրս գանք էտ վիճակից ու միասին ապրենք նորմալ կյանքով:
Կարևորը սիրում ենք իրար, երջանիկ ենք, իսկ մնացածն արդեն երկրորդական ա:
