Ծննդատանն էի, պետք է ծնվեր մեր 2-րդ երեխան, երբ ամուսնուս ընկերոջից SMS ստացա՝ «Դու ըստեղ ցավ ես քաշում, իսկ մարդդ
աղջիկների հետ կայֆեր ա անում»․․․Ու ինձ ուղարկեց լուսանկարներ։Ես ամուսնացա 18 տարեկանում, ընկերս էդ ժամանակ 22 տա-
րեկան էր:
Հարսանիքից մեկ տարի անց ծնվեց մեր որդին: Ապրում էինք իմ բակարանում,որ տատիկիցս էի ժառանգել։Ամուսինս առանձնապես
հետաքրքրություն չէր ցուցաբերում երեխայի նկատմամբ, ինձ ընդհանրապես չէր օգնում: Երբ տղաս երեք տարեկան էր, ես և ամու-
սինս որոշեցինք ևս մեկ երեխա ունենալ։
Ամուսինս շատ էր ուզում դուստր ունենալ: Այս անգամ հղ իությո ւնն ինձ համար ավելի ծա նր էր, քան առաջին անգամը։ Կային բազ
մաթիվ բար դություններ և վի ժմ ան մշտական սպա ռնա լիք: Ամուսինս օրերով տուն չէր գալիս:Ես պետք է գտնվեի բժ իշկների հս
կողության տակ: Նախօրոք գնացի ծնն դա տուն, որդուս ուղարկեցի ծնողներիս մոտ: Ես շատ ցա վեր էի ունենում: Ամուսնուս գործ-
ընկերը եկավ հի վան դանոց ու ինձ հայտնեց սար սա փելի նորություն.
-Դու ըստեղ ցավ ես քաշում, իսկ մարդդ աղջիկների հետ կայֆեր ա անում։
Հենց նույն պահին հետ զանգեցի նրան, ասաց, որ կարող է նաև լուսանկարներ ուղարկել։ Կարճ ժամանակ անց ստացա ամուսնուս
ու էդ լրբի լուսանկարները, այն էլ իմ մահճակալի վրա փռված։Ես այնքան ցն ցված էի, որ նույնիսկ չգիտեի ինչ ասել։
Ես առ ողջ դուստր ունեցա: Ամուսինս չէր գալիս ծնն դա տուն և նույնիսկ տեղյակ չէր, որ մեր դուստրը ծնվել է: Երբ մեզ դուրս գրե
ցին ծննդատնից, ամուսինս, կարծես ոչնինչ չի եղել, ծաղիկներով, պայծառ ժպիտով և մեր ծնողներով շրջապատված, եկավ ինձ հի
վանդանոցից վերցնելու։
Երբ նա մոտեցավ, ես նրան թույլ չտվեցի տեսնել երեխային, ապտակեցի ու ասացի, որ հեռանա:
Այժմ խնդրում է, որ իրեն ներեմ ու հետ ընդունեմ, բայց․․․Ես դեռ սիրում եմ նրան, սակայն համոզված չեմ, որ կարող եմ ապրել նրա
հետ։ Չգիտեմ ինչ անեմ
