Տղես ամբողջ օրը սենյակում փակված ա, կարելի ասել սենյակից դուրս չի գալիս․ Էն օրը միամիտ մտա սենյակ ու․․․Տեսածիցս շշմել էի։Տղես համալսարանում ա սովորում: Գերազանցիկ ա, անվճար ընդունվեց ու սովորում ա, որ անվճարը պահի, որ հանկարծ վարձ չտանք:
Ես համ հպարտանում եմ իրանով, համ էլ անհանգստանում եմ իրա համար, քանի որ ամբողջ օրը սենյակում փակված ա ու դուրս չի գալիս: Առավոտից իրիկուն սովորում ա, ոչ մարդկանց երես ա տենում, ոչ ըներներին ա հանդիպում, ոչ էլ ուզում ա դուրս գա շփվի: Էնքան ա մնացել էդ չորս պատի մեջ, սովորել ա մենակությանը:
Էն օրը առավոտից սենյակից դուրս չէր եկել: Անհանգստացա, ասեցի տեսնեմ ինչ ա անում, ձայն էլ տվեցի չպատասխանեց: Դուռը բացեցի մտա սենյակ, ապշել էի: Ականջակալներն ականջներին ինչ որ մարդկանց հետ անգլերեն էր խոսում ու ինչ որ բան էր քնն արկում: Զարմացած նայեցի նայեցի բան չհասկացա, դուրս եկա սենյակից:
Հետո տղաս դուրս եկավ, աչքերն ուռած ու կարմրած: Ասացի՝ էդ ովքեր էին, էդ ինչ էիր անում, ասաց.
-Մամ ես քեզ չէի ասել, որովհետև չէի ուզում, որ անհանգստանաս, ուզում էի ամեն ինչ վերջնական լինի, նոր ասեմ: Ես ԱՄՆ-ի հայ տնի ընկերություններից մեկում աշխատանքի եմ տեղավորվել ու այսուհետ ամսական 4000 դոլար գումար եմ ստանալու: Այս ամ իսների ընթացքում պարապում էի, որ գործի համար դիմեմ ու ստացվեց:
Ես գիտեմ, որ դու ինձ ու քրոջս մեծ դժվարությամբ մենակ մեծացրել ես, ես ամեն ինչ անում եմ, որ այսուհետ դուք ոչ մի բանի կարիք չունենք:Ես ամեն ինչի մասին կհոգամ:Աչքերս լցվեցին, սիրտս տրաքում էր հուզմունքից, ես անսահման հպարտ էի, որ նա իմ տղան է
