Այս լուսանկարին նայելով ասես չես ցանկանա հայացքդ կտրել։ Այն իր տեսակով ոչ միայն հիանալի հանրային վայերրեից մեկն էր հանդիսանում մարդկանց մոտ, այլ նաև երկար ժամանակ նրանից բացակայելուց հետո ասես շարունակ կարոտում էին մարդիկ։
Ճոպանուղին ուներ Սանասար անվանումը, որը ևս այն ժամանակների համար համարվում էր ամենից մեծ ձեռքբերումներից մեկը մեր քաղաքի համար։
Ավելին, բավական հայտնի անունը կրող Սանասար և Բաղդասար սրճարանն անգամ չէր դադարում լի լինել մարդկանց հոծ զանգվածով, որոնք նաև իրենց ազատ ժամանակի մեծ մասն հենց էդտեղ էին սիրում անցկացնել։
Շատերի կապվածությունն ասես բավական մեծ էր հենց այդ սրճարանի հետ, քանի որ այն յուրաքանչյուրի դեպքում իր իսկ հուշերն էր սկսում արթնացնել։
Եթե շատերն իրենց առաջին հանդիպումն էին հենց էդտեղ ունեցել, ապա շատերն էլ նաև սեր էին հասցրել խոստովանել։
Չկա կարծես թե ոչ մի բան, քան կարելի է ասել, որ այս հետաքրքիր ժամանակներն էին, որոնք կարող էին ուղեկցել մեզանից յուրաքանչյուրին։
Ներկայի և անցյալի միջև եղած տարբերություններն ասես ևս նկատելի կերպով ակնհայտ էին, քանի որ շատ բաներ իսկապես ժամանակին համընթաց կերպով փոփոխվել են և կրկին անգամ շարունակում են նաև փոփխվել։
Տարիները, սակայն մնում են այն լավագույն հուշը, որոնց շնորհիվ միայն կարելի էր վերհիշել այն հիանալի ժամանակները, որոնց կրողն էինք նաև մենք։
